O CMAS
(Światowa Konfederacja Działalności Podwodnej) powstawała z założenia jako organizacja non profit. Jej założyciele, obok promocji nurkowania swobodnego, zajęli się wspieraniem tworzenia federacji narodowych oraz ujednolicaniem programów szkoleniowych, pozostawiając jednak dużą swobodę w opracowaniu szczegółów programowych władzom federacji krajowych.
Programy szkolenia w poszczególnych krajach członkowskich CMAS zostały więc opracowane z uwzględnieniem warunków panujących w wodach typowych dla danego kraju. Kiepskiej jakości, trudno dostępny w Polsce sprzęt nurkowy stanowił przez wiele lat ostrze selekcji dla amatorów tej dyscypliny. Nie było jednak tak źle... Klubowy, prawie rodzinny charakter nauki sprzyjał pełnemu i radosnemu przekazywaniu wiedzy kursantom. Intensywne i długie zajęcia basenowe pozwalały na doskonalenie pływania oraz na doskonalenie umiejętności pływania z zatrzymanym oddechem, kursantów cieszących się z rosnącej tężyzny fizycznej.
System ten wychowywał przez całe lata bardzo sprawnych psycho-fizycznie i technicznie płetwonurków, którzy wyposażeni w kiepski sprzęt potrafili sobie jednak doskonale radzić w trudnych polskich wodach. Nie sposób jednak przekonywać, że w było to zajęcie dla każdego... Dla popularyzacji nurkowania w Polsce przełomowa stała się zmiana przepisów szkoleniowych KDP/CMAS, do której doszło w 1997 roku. Ograniczyła ona uprawnienia płetwonurka stopnia podstawowego (z maksymalnej głębokości 30m do 20m), skracając jednocześnie cykl szkolenia z 14 dni do 7 dni. Większą uwagę zwrócono na typowo "nurkowe" ćwiczenia ze sprzętem powietrznym, który w między czasie stał się prawie niezawodny i co najważniejsze finansowo dostępny. Szkolenie w CMAS-ie nie jest tak obwarowane standardami jak szkolenie PADI. Przebieg szkolenia zależy w większej mierze od miejsca w którym się odbywa kurs oraz od inwencji instruktora dostosowującego zajęcie do panujących warunków i stopnia opanowania umiejętności przez kursanta.